Një lëvizje mashtruese: ngrita dorën, e afrova tek goja, sikur futa kafshatën e bukës. Koha, kur u ndamë nga Bashkimi Sovjetik, se u kritikua Stalini dhe kulti i individit. Pashë që pjatat i fshinë. Të gjithë aktorët, i kishin marrë me shumë dëshirë rolet, aq sa Naim Frashëri, thoshte se; me këtë dramë, teatri ynë mund të nderohej edhe në Evropë…! Po të rri unë me Safon këtu, atyre u kemi siguruar internimin ose burgimin. Doja të këqyrja korridorin. Ti mi more të dymbëdhjetë bijtë e tani ke ardhur të më marrësh dhe mua qe të mos e shoh më Doruntinën time! Në kulturën shqiptare besa shihet si diçka e shenjtë dhe se përdhosja e saj do të qe e pamenduar. Ishte koha kur buka jepej me triska dhe triskë kishin vetëm ata që ishin në punë. Besa e Kostandinit Tregimet... - Nostalgji nder vite | Facebook Dhe nerva…nerva. Safoja i drejtoi një letër Hysni Kapos. Punoj gjatë me trupin e saj. Dhe kështu bëra. Në atë kohë, u internua dhe miku im, Vangjush Gambeta dhe, kur ai po ngrinte plaçkat e, i ngarkonte në makinën që do ta çonte në internim, në Derjan të Burrelit, im bir, iu afrua ta ndihmonte. Nuk e dija që nuk hyhej nga dera e madhe, karshi ministrisë tjetër, por hyhej nga një derë prapa ndërtesës. Në mbledhje u thirrën gjithë djemtë e klasës, u akuzuan rëndë dhe u mor vendim që të gjithë të dënoheshin me punë të detyruar. Atëherë ata duartrokitën stuhishëm e, më përshëndetnin me dashuri. I pyeti: -Bij te zemrës, ku është zonja, mema juaj? Të trembëdhjetën kishte një bijë të bukur mbi shoqet të gjitha, që ia thoshin Doruntinë. Për mue qielli dhe deti, toka, të ri shkëlqim muerën dhe nuk më folën si at’herë…s’më dhanë mundim. Përmes artit ai u përpoq të jepte konfliktin e njeriut modern të sfilitur nga antagonizmi trup/shpirt. Pas dhjetë ditësh, ai më thirri dhe më përqafoi: “I ke rënë në të! Me zë. Thonë e ç’nuk thonë… Mijëra e mijëra janë grumbulluar… (I pamë dhe në ekran të televizorit: një grua, me fëmijën në njërën dorë, kurse me dorën tjetër mbahej në litar dhe përpiqej të hip te në vapor. Punova gjithë muajin dhe e mbarova dramën. Nuk ishte thjesht magjia ligjëruese dhe përsosuria metrike e poezive, por brenga e thellë dhe përpjekja e poetit për të zbuluar e për të dhënë me art atë që është e veçantë në jetë. Pas kësaj përvoje të hidhur, shumëvjeçare, nuk do të ketë kurrë më kthim prapa. Gardiani qenkej zgjuar, e pashë që rrotulloi çelësin në dry, hyri brenda, pas tij hynë dy a tri të tjerë dhe, fill pas tyre, u gjend brenda qelisë komandanti i burgut. Në poezinë “Syshiu, je sybora ime syqiell”, autori ka rrokur përmes nënteksteve, funksionit shumë dimensional të metaforave, një kuptueshmëri të thellë, duke personifikuar drejtimin e ri poetik, si një shembull inteligjent i simotrave botërore. Isha një i burgosur, pra, me mua mund të bënin ç’të donin. Secili merret me diçka, në këtë jetë. Kjo gjë më lëndonte shumë, sepse unë, secilën vepër, e mendoja dhe e hidhja në letër, me gjithë sinqeritetin e shpirtit tim. Të trembëdhjetën kish një bijë të bukur mbi shoqet gjitha, që ia thoshin Doruntinë. Fillova nga puna. I pe këtu të tërë të arratisurit, se si janë sistemuar dhe si rrojnë. Vala oshëtin, ujnat shkumëzojnë, qielli shkund rrufe e shi; e gjithë jeta uturin e drithtohet. Nxorën dhe dy shishe me verë shtëpie. Ata të mirët, fëmijë të mi, vijnë në qelinë time si në një kënd lojërash, si në një copë lëndine të pashkelur. Pokeri është e vetmja përvojë që e zotëron vertet në jetën e tij Enver Hoxha, një njeri pa asnjë profesion, pa asnjë përgatitje shkollore, pa asnjë të dhënë intelektuali. Nuk them se njeriu duhet të shkojë në burg për të siguruar këtë njohje, por vetminë e tij ka mundësi ta krijojë, kudo ku është. Po romani, ka një kuptim të thellë universal: ai që kërkon t’i zërë derën tjetrit, ikën pa brekë…si italianët që erdhën të bëheshin zot të këtij vendi, dhe u katandisën të iknin pa brekë. Të tjerët janë Dule Zvërneci, prapa cipës së të cilit qëndron Sulo Gradeci, pokerist shumë i mirë, i njohur me nofkat Fotografi, Silloja, kryesisht Koburja. Erdhi dhe e tërhoqi romanin, se nuk i pranoi vërejtjet, që i bëmë për të mirën e tij! Kjo është binjakëria e tyre. Apo ishte rrjedhojë e pushtetit të grumbulluar në figurën e tij. Adoleshenti që ëndërronte të bëhej poet, që nuk dinte se çfarë ishte një qytet i madh, sepse jetonte në një vend ku pak dallim kishte mes qytetit dhe fshatit, nisi të përjetonte atë që nuk e gjente dot në jetë. Memorie.al / Rrëfimet e shkrimtarit të njohur Petro Marko, ish-luftëtari i Brigadave Internacionaliste në Luftën e Spanjës dhe i Tiranës, tregon prapaskenat e asaj që njihet si Lufta Antifashiste Nacionalçlirimtare dhe pse Koçi Xoxe urrente Enver Hoxhën?! Sa i egër zani i fundit! Ka të drejtë. Atje punoi mirë, por e shtoi pijen. Iku shpejt. Janë tipare që shprehin brendësinë e personazheve të lidhura me krimin si në rolin e përgatitësve dhe realizuesve të krimit, edhe në rolin e hetuesve, zbuluesve apo parandaluesve të krimit. Prandaj i thashë përkthyesit: “Le të rrinë të marrin një kafshatë bukë e kripë… se nuk është koha për të ikur”. Nuk them dot ëndërronte, jo pse ishte gardian, por sepse për mua asgjë s’ndryshonte në këtë mes. Pyetje: – Po tani a pendohesh që ke pasur ideale komuniste? Të gjithë e dëshironin askush s’guxonte ta zërë nuse, sepse nuk e ndjente veten të zotin për ta marrë për shoqe. Dhe kështu pakënaqësia e popullit, rritej. Zotëruesi i shqipes së lartë, në të gjitha shtresat e saj më të pasura artstike, siç e përmenda edhe më lart, ndihet edhe në romanin “Un mort”. Peshkatari shtrëngon zemrën e gjanë si deti, kur vala e mbulon, dhe merr thellë frymë n’erën vringëlluese, kur në kulm ngjitet. Aparatet mund të vendoseshin gjithandej. Mbase edhe kur rastisë në komandën e burgut. Ata nuk e dinë, nuk e marrin dot me mend se gjatë kësaj lloj pune me dorë, nuk ndjehem më në qeli, nuk jam më i burgosuri i tyre. E lexuan dhe cilido më bëri dhe ndonjë vërejtje, por që të tre, e kishin pëlqyer shumë. U vranë në luftë…. Inatin që t’mundonte, në sy ta shifja mirë, se me të vërtetë më doje dhe s’besoj që m’harrove. Si u dëgjue! Ai nuk u ribotua më. – Po të jetë burrë, siç thotë se është burrë, le ta thotë vetë ai… – tha dhe shikonte nga dritarja. Pjesa e pestë Të krijohet përshtypja se kush ulej në ndenjësen e katërt ishte i dënuar; duhej të ishte patjetër manekin, të humbiste para Komandantit, se përndryshe mund t’i ndodhte gjëma, si Mustafa Gjinishit me shokë. About. I miri dhe i guximshmi, Skënder Luarasi, që i dridhej shpirti për arrestimin e djalit tim, disa herë më dha për të cigare dhe çokollata. Çuditërisht, në vitin 1969 Inasuke Hazama, një piktor i dëgjuar japonez, i cili kishte qenë për vizitë në Shqipëri dhe unë i kisha falur si dhuratë romanin tim (sigurisht shqip), më dërgoi një pako në Lidhje. Mehmeti, me të cilin ndenja afro një orë, e dinte që biseda jonë regjistrohej, prandaj pati guximin dhe tha: “Unë jam nga ata që armikun e kam luftuar ballë për ballë…! Figurat letrare , metafora , epitete , krahasime Me ka lindur nje mendim - metafore. Mbase dyshoi që kam probleme. Cili e kundërshtoi këtë, përveç ballistëve, që trumbetuan: “Këta komunistë u bënë skllevër të jugosllavëve”! * E. Verhaeren. Në fund lexuesit e shumtë patën mundësinë të blinin nga një kopje të librit me një autograf të nënshkruar nga vetë autori. Vetëm kaq mund të bëj. Erdhi motra me tenxheren, ua mbushi prapë, u hodhi vaj boll dhe limon, solli dhe bukë tjetër. “Ndero NJERIUN sa është gjallë!”. Këtu do të lulëzojë begatia dhe lumturia se, paskeni bërë aleancë me Korenë! Ç’duhej më? Pyetje: – Si e ndjeve veten, kur dole nga pragu i portës së burgut? Një takim i pabesueshëm. U ula, krijova personazhet, situatat në të cilat do të kalonin ato; personazh kryesor, vura veten, si shkrimtar. Burri lufton së koti me lopatën që i mbeti, se rrëmuja e rrëmbeu e mbi shkuma e flakroi, dhe luen, tue iu kërcënue asaj cope t’gjallë, deti. Dhe barka e zezë, guaskë e lehtë, kreshtash vërvitet e në greminë rrëzohet. Qenia njerëzore është një trajtë e caktuar, një lloj ene që tërë jetën e jetës gjallon për t’u mbushur. U prishëm edhe me Kinën dhe shpallëm vetizolimin. Besa e Kostandinit - Albania News Brenda një çasti, vetëtimshëm, besova se tek ajo copë buke, fare mirë, mund të ishte një njeri i zakonshëm, një qenie njerëzore e lodhur nga jeta jashtë qelisë; mund të ishte një shëmbëlltyrë njerëzore në depresion, në prag të një marrie, mbase një njeri që kërkonte të mbante gjallë fëmijët e gruan e tij; e përse duhej bërë doemos fajtor që s’kishte zgjedhur një jetë si timen…. Vetëm shokët e Spanjës, nuk m’u ndanë kurrë. Deri më sot e parealizuar. Kadare's thoughts on the legend, which stem from many of his books, are that the legend is pre-Christian, hence the rise from the dead motif. Besa e Kostandinit E merkure, 07.03.2007, 10:34 PM Gjashtë e gjashtë dymbëdhjetë, Doruntina trembëdhjetë !. Unë kaq mund të shkruaj, tani në këtë gjendje që jam. Edhe vet shamia, mbështjellë me një copë plastmasi, që ta mbroj bukën nga tharja e ashpërimi. Ai u përgjigj: “Kur të vdesë Mustafai, atëherë po… se nuk e dimë ç’fund do të ketë”. Mehmeti bëri parathënien dhe botoi aty një poemë të tijën “Adelante, camaradas”! Mos u bëj merak. U kritikova për një vjershë, që gabimisht, faqosësi e kishte vënë si të kohëve të fundit, kurse ajo vjershë, ishte e serisë së “Lotëve të mërgimtarit”: “Seç u mbyll dera e mërgimit/ dhe tanithi do të vuaj/ Vendi im sot prej mjerimit/ do të më duket i huaj/” e të tjera… (vjershë nga cikli “Lotë mërgimtari”, shkruar në Zhapion të Athinës dhe që m’i ruante Dhimitër Shuteriqi, i cili mund t’i ketë edhe sot). Kishin jetuar, kishin punuar e ishin plakur jashtë. Dola në oborr, ai më dha dorën dhe më tha se më kërkonte shoku Mehmet Shehu, në zyrën e tij. Kujtoja dramaturgët e vjetër, e të rinj. Rrëfimet e shkrimtarit të njohur Petro Marko, ish-luftëtari i Brigadave Internacionaliste në Luftën e Spanjës në vitin 1936, dhe më pas edhe i rezistencës antifashiste në Tiranë, tregon prapaskenat e asaj që njihet si Lufta Nacionalçlirimtare dhe pse Koçi Xoxe urrente Enver Hoxhën?! Nuk shpresova të vinte më. Njeriu qenka qenie e çuditshme, mbase pikërisht për këtë aftësi: mësohet me kushtet, përshtatet me rrethanat. Her monologue is full of pathos and anger. Për pak, dreka u shtrua: motra dhe mbesa, u vunë përpara nga një pjatë fasule të ziera me një gisht vaj ulliri përsipër dhe me limon. A thua të më kenë parë, përgjuesit e komandës, kur kam qarë për vogëlushët e mi prej buke? [7] Rasti ma solli ta krijoj këtë botën time të vockël fare brenda kësaj qelie. U hap zarfi me pyetjet, përpara provimit. Constantin tells her to come immediately with him and brings Doruntine back overnight on the back of his horse. Ne, për dy ditë nisemi me avion dhe mendoj se ti dhe Petroja, shumë shpejt nuk do ta ndieni më veten mirë këtu. Besa dhe fjala e mundi vdekjen. Po të më shihte kush, do besonte se ulesha për të ngrënë. E pashë që ishte shumë nervoz, nuk e zinte vendi. Më rridhnin lotët sikur të isha fëmijë. Drama "Besa" përshkruan me një dashuri romantike bukuritë e Progonatit të tij dhe të njerëzve të tij,malësoret dhe jetën baritore, të tërë atë pastërtinë dhe dëlirësinë e saj , paprekshmërin e saj nga zgjedha huaj dhe nga jeta e prishur e qytetit dhe e konaqeve të bejlerëve si dhe nga ndytesitë e tyre."Besa" e Sami Frashërit është me të vertetë . Bënin pyetje si kjo: Më kryesorja është se anembanë romanit ndihet fryma oruelliane në karakterizimin e personazheve të tryezës së ngushtë dhe asaj të gjerë të pokerit të Enver Hoxhës, sidomos në marrëdhëniet e tyre me udhëheqësin. Vetë komandantin e ndryva në qeli. Më ka hyrë në zemër. « Po bota – më tha kanga – nuk do tingllim, e fjalë t’bukura s’do ma. Dhe përsëri rreth e qark zotëroi heshtja e vdekjes. Shënim. Për vajzën, studente në Institutin e Arteve dhe për ne, si krijues, ishte vdekje. Siç përftohert dhe nga dukuritë futuriste, të këtij cikli poetik, në ekzistencializmin e tyre, poezitë mbartin edhe shirat meteorë të viteve 020-të të shekullit XX, por me një origjinalitet të natyralizuar, si një produkt i ri poetik. Përgjigje: – Nën diktaturë, pas burgut tim, me një izolim të rëndë trevjeçar, në vitet që pasuan, ëndrra për të realizuar vepra letrare, ishte thuajse e paarritshme. Për të shuar urinë më duhej të haja njerëzit prej buke…Si gjithnjë, komandantin e burgut e haja të parin. Vajzën që e kishte mahnitur në fëmijëri, e që i kishte hedhur një karafil nga dritarja si në rrëfimet romantike, por që nuk e pa më kurrë se e rrëmbeu vdekja, e përfytyroi si një send të gjallë bukurie që ecën përpara e s’ndalet ose si një trup që fluturon drejt gjithësisë së pafund. “Edhe aq keq nuk qenkam, përderisa gjej me ç’gëzohem!”, shtova me zë, për të qenë i vërtetë deri në fund. Aq i sëmurë e i pafuqishëm ndihem, sa nuk e di se kur do të më ndalet dora. Poezia duhet të pasqyrojë « me ngjyrat, tingujt dhe ritmet, të gjitha bukuritë e universit », thotë Mme de Stael. Pa gjumë kjo brengë tani më lë. Në një shtëpi të vogël dhe të vjetër (“Rruga e Veriut” ose “Bardhok Biba”) një familje fisnike kosovare, me mbiemrin Rizvanolli, i kishte lëshuar një dhomë e kuzhinë të vogël në oborr familjes sime; ishte aty dhe vjehrra ime dhe biri i saj. Ku është besa që më dhe! Në mes, vunë një pjatë me vezë të ziera, të bëra sallatë, dhe djathë…! Gjatë gjithë këtyre viteve, kontakti i pandërprerë me botën, kanë qenë stacionet radiofonike, të cilat i merrte radioja ime e vogël (dhuratë nga Shevqet Musaraj, i cili ma solli nga Bashkimi Sovjetik), prej së cilës nuk jam shkëputur kurrë. Se edhe përpara çlirimit, edhe gjatë Luftës, komunistët ishin idealistët më të vendosur, për demokraci, për barazi, për mirëqenie popullore, kundër shtypësve të çdo lloji. TRYEZA E POKERIT DHE ROLI I “UN MORT” NË ROMAN. Jo vetëm tek “Zogu i bjeshkës”, në vitfillimet e djaloshit Skënder, por edhe sot në vazhdimësi, poezitë vijnë si ato manushaqet pas shkrirjes së pllagmave të borës, duke sfiduar dimrin e cingërt të totalitarizmit soc-surreal, e sot “dhunën demokratike” të pushtetarëve, të cilët stimulojnë braktisjet e vendlindjeve. Ishte një kohë e tmerrshme. Natën e fundit, në vizitën e ndarjes, në një familje himarjote, Safoja vajti atje përpara meje. Ndjehej i tejdukshëm përballë, ngaqë e dinte se mund të bëja ç’të doja me të, apo se, duke qenë prej buke, nuk mbante përgjegjësi ligjore? I burgosuri i tij nuk ndjehej i pakënaqur! Megjithatë, të gjithë ishim gjallë, kishim jetën. Një mbrëmje të atyre ditëve doli shëtitje vetëm. Vasha u rrit e u bë për tu martuar. – Kam një letër për ekselencën e tij Mehmet Shehu dhe nuk e di se si mund t’ia dorëzoj…?! Ku ka rëndësi si e quajmë. Nëna kishte vdekur, më kishte humbur përpara ikjes për në botën tjetër, pa më dorëzuar, siç bëjnë zakonisht nënat, tek tjetra, gruaja. Një propozim të tillë, ma bënë edhe në Romë, për në gazetën “Unita”. Shumë i mbyllur është, shumë i ndjeshëm. Pas stazhit, pritëm emërimin, i cili nuk po vinte. As ky tjetri, komandanti prej tulit të bukës së kursyer prej racionit tim, nuk po ndjehej. Vasha u rrit e u bë për tu martuar. Merrja romanin dhe botoja ashtu siç e ka shkruar ai vetë. Në mesnatë Kostandini u ngrit nga varri. Nuk di pse shpresoja se njerzillëku i komandantit prej buke buronte jo veç prej brumit por edhe prej qelizave të origjinalit, prej kohës më përpara se të bëhej komandant burgu. Natyra e njeriut ka të ngjarë të ishte një godinë me shumë dhoma, me hapësira të mëdha, të pamatshme, njëherë e mirë të panjohura. Gjashtë e gjashtë dymbëdhjetë, Doruntina trembëdhjetë !. Ata ishin vetëm tre dhe luanin me një bosh, me një ndenjëse bosh, un mort. Malli për familjet, për atdheun, për Dhërmiun, u kishte gërryer shpirtin. Kësisoj, ai erdhi në letrat shqipe, përmes një drejtimi të ri poetik, si një sfidues i fuqishëm i fjalës, si mjeshtër i metaforave, me gongun e zërave mitologjik e të legjendave. Vetëm Dunajt, kushërinjtë e mi të persekutuar, djemtë e Jerasimos, kur kishin ndonjë hall, vinin e konsultoheshin me mua, vazhdimisht. Ish njëherë e një mot një nënë shumë e mirë i kish dymbëdhjetë bij të hijshëm. Kjo, falë shpirtit binjak të Enver Hoxhës në Lindjen e Largët, Mao Ce Dunit, i pari tashmë në fazën më agresive të çmendurisë paranojake, pasi ka pësuar një infarkt diabetik dhe ka filluar të flasë me fantazmat e viktimave të tij, i dyti me vdekjen në fyt, në çastet e fundit të jetës. Por unë kam ardhur këtu, në vendin tim dhe këtu do të vdes”. Unë, e humba përsëri një mik inteligjent, e të këndshëm. BESIM CENGU: BESA E KOSTANDINIT (LEGJENDË) - Pashtriku Poezitë që shkruan ngjajnë përherë e më tepër si rrëfimet intime të një zemre. Mjafton pak tul buke që t’i kapërceja gjithë pengesat, deri edhe muret e burgut dhe të sjell gruan e fëmijët këtu ku jam. “Njerëz prej buke bëj…Të kam edhe ty…prej buke!”. Robert Elsie has translated into English the ballad from the version of Margëlliç (modern Margariti), Chameria, called Kostandini e Dhoqina. Mbi të gjitha, nuk dinim se çdo të ndodhte me djalin. Save my name, email, and website in this browser for the next time I comment. Dua të them, lidhur me këtë, se e kam nxirë më tepër nga sa ishte atë kohë, për këtë qëllim. I mori Zoti kur nuk e prisja. Është shumë i talentuar. Në qeli, kohë kisha plotë. Prandaj, thirreni këtu shokun “X” dhe le të thotë para meje, se çfarë i kam thënë unë kundër pushtetit. Pa asnjë shkak, mbaj gjallë shpresën se m’i dëgjonin edhe murmurimat. Kalbet në varr të zi! Ndoshta do të akuzohem se; e kam përgatitur unë 7 prillin e vitit 1939. E ndieva kangën teme, që shkoi të kërkojë dritën nëpër skëterrë të jetës, të kthehet n’shpirtin tem. Ai më tha: “Vetëm një emër të më thotë, dhe unë e nxjerr që tani, ta marrësh me vete”. Kishte edhe njerëz me zemër. Voici le vent hurlant, Voici le vent cornant en novembre. Aty jeta më bindej mua, zotit të dhimbjes së saj! – Unë nuk kam para për të paguar dhe asgjë të kushtueshme, por gruaja ime, ka një makinë qepëse. Eja të shkojmë. Dhe mbi spitharët më poshtë, ajër bregut. Origjinalin e kam të pabotuar. Skënder Buçpapaj që në vitet e mbrapshta të 1970-tës, me një grup-target poetësh, erdhi si avangardë me vëllimin e tij të parë. Thotë se jeta ime dhe krijimtaria ime janë zhvilluar në mote me furtunë, luftëra, burgje, internime, punë, krijimtari të shumëllojtë, me aq shumë episode, ngjarje, vite, data, njerëz, sa askush tjetër nuk mund t’i renditë e t’i kujtojë, ashtu siç mund të bëj unë vetë. Gardiani ishte atje, në karrigen prej hekuri, me kryet mbështetur midis pëllëmbëve. Por unë, nuk i kam mbajtur mëri askujt. -Hapma zonja mëmë – Jam jot bijë, Doruntina. Mbase edhe krenari e shpirtit që farkëtonte një individualitet tjetër. mblidhen lotët e tyre siç mblidhet uji i shiut…”! Porosia e Sejfulla Maleshovës: “Kjo është parti terroriste, mos hap gojën, se do e pësosh…”! Përse poeti i këndonte një fati përjetësisht vetmitar ? Pakënaqësitë e të rinjve, të shokëve të djalit, ishin dhe të tij at: Dëshironin të visheshin sipas modës perëndimore, pavarësisht se mund t’u vinin fletë-rrufe, sipas modelit kinez. Atë burrërinë tënde, e kam dhjerë. Kumbona shpejt lajmoi të zezën zi! Duhej bërë një spektakël. Krizalida kishte çelur. Kemi ndarë kafshatën bashkë. Më tha: – Duhet të heqësh faqet me fjalë banale dhe me natyralizëm të theksuar. Ky origjinalitet, vjen përmes ndërlidhjes së abstraktes me realitetet e përjetuara, si dukuri fondamentale, në poezinë shqiptare, e cila buloi në “brezin e të penguarve”, në vitet ’70, në shtretër shpirtërorë të Moikom Zeqos, Visar Zhitit, Faslli Halitit, Frederik Reshpes, Thanas Dinos, Niko Kacalidhës, Agim Matos dhe djaloshit në ato vite, Skënder Buçpapaj. Rrëfimi rrjedh natyrshëm , megjithë ngatërrimin e kohëve dhe të vendeve, që nga Kanadaja e largët, Kina apo Shqipëria e vogël e viteve shtatëdhjetë.
Einheimischenmodell Schondorf,
Gründe Für Inventurdifferenzen,
Wochenblatt Kaiserslautern Kontakt,
Katzen Kitten Abzugeben,
Ab Wann Trinken Lämmer Wasser,
Articles B
